Η Ίδρυση του Δήμου

Η Ίδρυση του Δήμου

Η Καισαριανή γίνεται ξεχωριστός Δήμος

Το 1934, ήταν η χρονιά που η Καισαριανή αποσπάται από το Δήμο Αθηναίων και γίνεται ξεχωριστός Δήμος.

Το 1934 οι εγγεγραμμένοι ήταν 2.700, εκ των οποίων οι 1.000 Βουρλιώτες (το 1940, μαζί με τους Αρμένιους και τους Πόντιους έφτασε τους 20.000 κατοίκους). Υποψήφιοι ήταν ο Γεώργιος Κυπραίος ή Σούλιος απ’ τα Βουρλά, ο Θεμιστοκλής Καρακάσης από τη Μαγνησία, που υποστηρίχτηκε από τους Λαϊκούς του Τσαλδάρη, ο Μπαλής ή Βαλής Νίκος τυπογράφος απ’ τα Βουρλά, ο Ταμπάκης, ένας καλοκάγαθος μπακάλης και ακόμα, ο Γεωρ. Αρίστου, ο Χρ. Παπαγιάννης και ο Δημ. Μπατάγιας.

Δεν συγκέντρωσε κανείς το 40%, που ήταν η βάση. Γι’ αυτό μετά 4 ημέρες – και συγκεκριμένα την 1η Απριλίου του ’34 – επαναλαμβάνονται οι εκλογές ανάμεσα στους δύο πρώτους, με μεγαλύτερη ένταση, αφού έξω απ’ τα εκλογικά τμήματα υπήρχαν ιππείς για να προασπίζουν την τάξη. Αυτοί έλαβαν: Καρακάσης 1.021 και ο Κυπραίος 21 ψήφους πιο πάνω. Ακολουθεί προσφυγή στο εφετείο. Τελικά νικητής ανακηρύσσεται ο Γ. Κυπραίος – Σούλιος.

Το πρώτο Δημοτικό Συμβούλιο

Tο απόσπασμα από το βιβλίο του π. Προέδρου του Δημ. Συμβουλίου κ. Nίκου Σάμιου «H ιστορία του Δήμου Καισαριανής – Mέσα από τα πρακτικά του Δημοτικού Συμβουλίου –  εκδόσεις «Eντός», είναι κατατοπιστικό για την περίοδο αυτή.

«Το πρώτο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου μας συνεδρίασε για πρώτη φορά στις 9 Απριλίου του 1934 στο σπίτι του Δημοτικού Συμβούλου Αρ. Περιμένη (καθηγητή Μαθηματικών), στην οδό Σκοπευτηρίου 55, αμέσως μετά σε σπίτι της πλατείας Αναγέννησης, για να καταλήξει, στις 19 Ιουνίου του ’34, στο ενοικιαζόμενο Δημαρχιακό Κατάστημα, στην οδό Υμηττού 2.

Το Δ.Σ. αποτελούνταν από τους:

Γεώργιο Κυπραίο ή Σούλιο, Δήμαρχο (ο οποίος φαίνεται ότι ξεκίνησε τα καθήκοντά του από τις 18 Μαΐου ’34), Αρ. Περιμένη (δημαρχεύοντα μέχρι 18 Μαΐου ’34), Δημ. Πετμεζά (Πρόεδρο Δ.Σ.), Σταύρο Βαρβαγιάννη (Αντιπρόεδρο Δ.Σ.), Σαράντη Βορίτση (Γραμματέα Δ.Σ.), Μ. Αντωνιάδη, Ανδρέα Αργυρόπουλο, Βασίλειο Βλαντή, Κυριάκο Γεωργιάδη, Πάτροκλο Γκούμα (γιατρό), Δημήτριο Δαυλάρη, Κωνσταντίνο Τζανετή ή Εισαγγελέα, Σάββα Εσκιντζή, Νέστορα Ζωίδη, Ι. Κοντολέοντα, Βασίλειο Μεσσάδο, Αθανάσιο Μπάβα, Χρήστο Τσολάκη, Δημ. Χατζηφωτιάδη (φαρμακοποιό). Αναφέρονται επίσης και οι: Α. Αγγελίδης, Νομικός Σύμβουλος, και Αντώνιος Σταθάκης, Ειδικός Γραμματέας.

Τα βασικότερα από τα θέματα που ασχολήθηκε το Δ.Σ. – μερικά από τα οποία λύθηκαν σύντομα, άλλα που εκκρεμούσαν γιατί δεν υπήρχαν χρήματα και άλλα που δεν λύθηκαν ποτέ – ήταν (26 – 4 – 34)

  • Η σφραγίδα του Δήμου να φέρει το σήμα του κριού. Xρησιμοποίησαν την κεφαλή του κριού- έχοντας ως πρότυπο τη μαρμάρινη βυζαντινή βρύση που βρίσκεται εξω από τη Mονή Kαισαριανής- ως σύμβολο γονιμότητας και δύναμης.
  • Σύνταξη οργανισμού εσωτερικής υπηρεσίας του Δήμου και στελέχωση προσωπικού.
  • Αναζήτηση οικήματος, αφού, πριν καταλήξουν στο οίκημα της οδού Υμηττού 2, άλλαξαν χώρο.
  • Προβλήματα ύδρευσης του πληθυσμού. Η μεταφορά του νερού γινόταν με βυτία, έπρεπε λοιπόν να τοποθετηθούν κρουνοί σε διάφορες γωνιές των δρόμων για την εξυπηρέτηση του κόσμου.
  • Κατασκευή κρασπέδων, ρείθρων (75 δρχ. για κάθε γωνιακό και 50 δρχ. για κάθε μη γωνιακό σπίτι όρισαν).
  • Προβληματισμός για κατασκευή της λεωφόρου, επέκταση λεωφορειακής γραμμής μέχρι «Κόλλια», για να τονωθεί η τουριστική κίνηση προς τις αρχαιότητες της Καισαριανής.
  • Κατάβρεγμα δρόμων.
  • Διάθεση κεφαλαίου 40.000 δρχ. προς επισκευή οδών δεξιά της λεωφόρου. Τα σκουπίδια τα έπαιρναν με 6 κάρα.
  • Στο γυμναστήριο της Νήαρ Ήστ υπήρχε λαϊκό ιατρείο με αρωγό το Δήμο: Πρόσληψη ενός γιατρού, του Τριανταφυλλίδη και του βοηθού του Αντ. Σταθάκη, για να στελεχώσουν το ιατρείο.
  • Ίδρυση σχολικού ταμείου του 4ου Δημοτικού Σχολείου Καισαριανής. Συζήτησαν να δώσουν σε τρεις δρόμους τα ονόματα τριών επιφανών δημοσιογράφων της Σμύρνης, του Ν. Τσουρουκτσόγλου, του Σωτηρ. Σολομωνίδου, του Μιλτιάδη Σεϊζάνη (το Συμβούλιο ανέβαλε την απόφασή του).

H Kαισαριανή από το 1951 και μετά…

 

Η συνοικία που έχυσε αίμα στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, που αποκάλυψε τους δοσίλογους, που προσπάθησε να ανατρέψει τα σχέδια του εξανδραποδισμού, τίθεται τώρα στο περιθώριο ή, καλύτερα, στην απομόνωση. Την αδούλωτη αυτή στάση της θα την πληρώσει για αρκετές δεκαετίες… Η ανώμαλη κατάσταση των διορισμένων και παυσμένων δημάρχων λήγει το 1951, όπου εκλέγεται, μετά από περιπέτειες, Δήμαρχος Καισαριανής ο Λεωνίδας Μανωλίδης.

 

Σε προκήρυξη που κυκλοφόρησε προεκλογικά ο συνδυασμός “Καισαριανή – Λαός – Μανωλίδης” στις 5 Απριλίου 1951, αναφέρεται ότι :

 

“Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια – αναφέρει η προκήρυξη – αλώνισαν, σμπαράλιασαν και εκομματίστηκαν οι διάφοροι διορισμένοι. Τίποτα δεν έκαναν για το καλό του τόπου, άφησαν την Καισαριανή να ψευτοζεί, ερειπωμένη σαν παλιοχώρι. Οι δρόμοι της είναι άθλιοι, νερό δεν έχει, ούτε καθαριότητα. Αποχέτευση και υπόνομοι είναι ανύπαρκτοι. Κινδυνεύουμε να πνιγούμε όταν βρέχει, μας πνίγει η σκόνη της λεωφόρου όταν φυσάει ή περνάει αυτοκίνητο. Τα σχολεία των παιδιών μας βρίσκονται σε κακά χάλια. Ο Αθλητισμός ούτε υποστηρίχθηκε, ούτε απησχόλησε ποτέ κανένα σοβαρά, όσο κι όπως αξίζει. Όσο για την ιατρική περίθαλψη, προπάντων για τις άπορες οικογένειες, αυτή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Και το χειρότερο, την Καισαριανή την είχαν καταντήσει σκουπιδαριό των άλλων γειτονικών δήμων”.

 

Το έργο του Λ. Μανωλίδη θα συνεχίσει από το 1964, που εκλέγεται για πρώτη φορά δήμαρχος Καισαριανής και ύστερα ο Παναγιώτης Μακρής.